หลังจากที่เสร็จสิ้นอาหารเย็นรสเด็ด... สิ่งที่เหลืออยู่คือ ปลาทูครึ่งตัว   "เก็บครอบไว้ในฝาชีก่อนลูก..พรุ่งนี้จะทำน้ำพริกให้กิน"
"เหลือแค่นี้เองแม่..กินเล่นให้หมดเลยดีม่ะ..จะได้ล้างจาน"....
แม่ชำเลืองตามอง " เออ..Eคนรวย GU บอกให้เก็บก็เก็บเหอะ"

เย็นวันต่อมาเราก็พบว่าบนโต๊ะกับข้าวมีน้ำพริกน่าตาดีและอร่อย(เหาะ)..วางล่อน้ำลายอยู่ถ้วยใหญ่..

สำหรับแม่..ของเหลือทุกอย่างมีค่าทั้งนั้นแม้มันจะน้อยนิด..แต่แม่ก็หาเล็กผสมน้อย..จนกลายเป็น..ของใหม่ที่ไม่น่าเบื่อได้ไม่ยาก..

มันเป็นเรื่องใกล้ตัวเรามาก...จนแทบมองไม่เห็นความสำคัญ
ในยุควัตถุนิยม.และความเร่งรีบ กินเหลือแล้วทิ้ง.มันเป็นเรื่องธรรมดา